بهاران داستان زمستان ۱۴۰۲

اولگا که می‌خواهم قصه‌اش را بگویم در سال 1900 در خانواده‌ای ثروتمند و بی‌دغدغه از اشراف به دنیا آمد. دخترکی با پوستی روشن، لباس ملوانی سفید با موهای شاه بلوطی که به دو طرفش می‌ریخت و چشمانی چنان با طراوت و شاداب که هرکس می‌دید می‌بوسیدشان. از همان بدو تولد زیبا بود. پاکی وجودش، شکل لب‌هایش وقتی بسته بود، موهای لخت ابریشمینش که تا کمرش می‌رسید، همه و همه زیبا و دلربا بودند.
کودکی‌اش به شادمانی، در امنیت و به نشاط گذشت، همان‌گونه که در کشور ما از قدیم چنین بود. نور آفتاب که بر مجموعه کتاب‌های بیبلیوتک رز در املاک خانوادگی می‌افتاد، درختان یخ زده‌ی باغ‌های سنت پترزبورگ و ... مجموعه‌ای‌ از خاطرات اینچنینی تمام آن چیزی بود که وقتی در بهار سال 1919 روسیه را ترک کرد به عنوان میراث با خود برد. همه چیز شبیه به اتفاقات آن دوره پیش رفت. مادرش از تیفوس مرد، برادرش با جوخه آتش اعدام شد. بله! اینها چیزهای خرد و ترسناک‌اند‌، فرمول‌های از پیش آماده برای داستان نویسی. اما همه‌ی اینها واقعاً رخ داد، به شیوه‌ی دیگری هم نمی‌شود بیان شان کرد، پس دهن کج نکنید و صورتتان را برنگردانید.
خب حالا سال 1919 رسیده و بانوی جوانی داریم با پوستی روشن و صورتی گشاده با ویژگی‌هایی بیش از حد عادی اما باز هم بسیار دوست داشتنی.